Żbik (Felis silvestris Schreber, 1775) jest jednym z dwóch polskich przedstawicieli kotowatych (Felidae). Przypomina burego kota domowego, jest jednak od niego dwa razy większy i masywniej zbudowany. Długość dorosłego osobnika wynosi 44–64 cm u samic i 52–67 cm u samców, długość ogona 25–32 cm u samic i 26–35 cm u samców, długość tylnej łapy 11–14 cm u samic i 12–15 cm u samców. Masa ciała dorosłych samców wynosi 6–10 kg, a samic 4–6 kg. Młode w chwili narodzenia ważą około 135 g (65–163 g). Zróżnicowanie osobników męskich i żeńskich jest dość wyraźne – samce są większe od samic.

Sierść żbika jest gęsta i jedwabista, dłuższa niż u kotów domowych, przybiera kolor od burożółtego do ciemnoszarego. W umaszczeniu żbika można wyróżnić kilka charakterystycznych cech: ciemne, niezbyt wyraźne pręgi na bokach ciała, łapach i ogonie; ciemna wyraźna pręga wzdłuż grzbietu ciała, kończąca się u nasady ogona; najczęściej ciemno ubarwiona spodnia strona łap; jasno ubarwiony brzuch; może się też zdarzyć jaśniej ubarwiony podbródek. Ogon żbika jest stosunkowo krótki, bardzo puszysty, z ciemnymi pierścieniami i ciemną końcówką, grubszy na końcu i tępo zakończony. Głowa szeroka, uszy krótkie i okrągłe, nos barwy czerwono–brązowej, wokół nosa długie, białe wibrysy (włosy czuciowe). Kończyny stosunkowo krótkie, mocne i grube.